wan•ver•hou•ding (de ~ (v.)) zeer onevenredige verhouding => ametrie, disproportie, onevenwicht

Tijdens het schaken speelt men niet van de eerste zet op het matzetten van de vijandelijke monarch. Het winnen van materiaal is (soms) genoeg om de tegenstander het hopeloze van de situatie te doen inzien.  Om materiaal te winnen moet men natuurlijk een betere, superieure, stelling hebben. Een stelling waar de tegenstander alle dreigingen niet meer kan pareren of bevatten. Waar je stukken goed samenwerken en de belangrijke velden in bezit hebben. Vandaar dat Silman in zijn boek Reasses your chess ook zo hamert op ‘imbalances’, een wanverhouding in de positie/krachtverhouding van de witte – tegenover de zwarte schaakstukken. Niet zozeer een voordeel maar een verschil. Zoals daar kunnen zijn: 

1. Superieur klein stuk (de wisselwerking tussen paarden en lopers).
2. Pionnenstructuur (een breed onderwerp dat dubbelpionnen, geisoleerde pionnen, …, omvat).
3. Ruimte ( de inlijving van territorium op het schaakbord).
4. Materiaal (het in bezit hebben van stukken van grotere waarden dan de tegenstander).
5. Controle over een sleutelveld of –kolom of –rij (rijen, kolomen en diagonalen zijn de wandelgangen, een sleutelveld een thuis, voor je schaakstukken).
6. Voorsprong in ontwikkeling (meer stukkenkracht in een bepaald gebied van het schaakbord).
7. Initiatief (controle over het tempo van de partij).

 Dus voordat je een zet uitvoert spoor je de wanverhoudingen op het schaakbord op en indachtig deze verschillen maak je een plan voor het vervolg van de schaakpartij. Men laat zich dus niet leiden door emoties of door wat men ‘hoopschaak’ (hopelijk ziet de tegenstander niet wat ik van plan ben) noemt. De onderstaande partij is de eerste schaakconfrontatie die ik aanging nadat ik kennis nam van deze wanverhoudingen in Silman zijn boek How to reassess your chess. Ik moet toegeven, het implementeren van deze denkwijze der wanverhoudingen zal me nog enige tijd kosten maar hopelijk word het in de toekomst een gewoonte. Ik hoop dat je evenveel plezier met naspelen hebt dan ik had met het spelen ervan.  

Wit: Tegenstander (1932 elo)   –  Zwart: logis (1890 elo) 

1. Pf3 d5 2. g3 Pf6 3. Lg2 Lg4 4. O-O Pbd7 5. d3 e5 6. Pc3 c6 7. De1 Dc7 8. e4 Lb4 9. Ld2 Lxc3 10. Lxc3 dxe4 11. dxe4 O-O 12. De3 Tfe8 13. Tad1 h6 14. Lb4 Db6 15. Dxb6 Pxb6 16. Tfe1 a5 17. Lc3 Pa4 18. Td3 Pxc3 19. Txc3 Tad8 20. Tc5 Lxf3 21. Lxf3 Td2 22. Te3 a4 23. a3 Pd7 24. Tc4 Td4 25. Tb4 b5 26. Tc3 Td6 27. b3 axb3 28. cxb3 Pb8 0-1

De start

Toen ik besliste om aan schaaktraining en -studie te doen heb ik mijn gehele schaakstijl onder de loep genomen en de volgende werkpunten ontdekt:

• Ik heb geen degelijke denkwijze
• ik speel te snel
• ik moet nog werken aan mijn schaaktaktiek

Nu ik deze actiepunten had moest ik een manier zoeken om hieraan te werken. Na het rondkijken op schaakwebsites, klooien met schaakprogrammas en hier en daar doorbladeren van (schaak)boeken werd het training- en studieplan duidelijk.

Voor het aanleren van een juiste denkwijze (en aldus ook het tegengaan van het te snel spelen) werden de boeken ‘reasses your chess’ en ‘reasses your chess workboek’ van IM Jeremy Silman aangekocht. Voor de schaaktactische kant werd ‘Silman’s complete endgame course’ en ‘How to become a deadly chess tactician’ van David LeMoir aangeschaft. Nu maar hopen dat na een grondige studie van deze boeken ik een eind verder zal staan in mijn schaakontwikkeling.

Ik vraag me echter af of er nog andere goede boeken zijn die mij kunnen helpen. Heb jij, beste lezer, nog enige tips?